تاج بی برنامگی فدراسیون فوتبال بر سر امیدها - مرجع مقالات

به گزارش خبرنگاران، داستان فوتبال ایران و المپیک، آن قدر طول و دراز شده که شاید بتوان برای آن کتابی قطور نوشت. هر چهار سال یک بار، مدیران فدراسیون فوتبال از صعود به المپیک و تحقق رویاها حرف می زنند اما وقتی پای کار می رسیم، چیزی جز بی برنامه گی را نمی بینیم. حالا هم همین شرایط را دوباره در تیم ملی امید به وجود آمده است. تیمی که گفته می شد قرار است با راهنمایی کرانچار برای کسب تجربه و نه دریافت نتیجه راهی مسابقات آسیایی جاکارتا گردد، بعدها دچار تغییرات اساسی در کادر فنی شد و کرانچار جای خود را به فرهاد مجیدی داد. مجیدی هم که بارها قول المپیک رفتن را می داد، نیامده عطای ماندن در راس کادر فنی تیم امید را به لقایش بخشید.

مرور همین اتفاقات نشان می دهد فدراسیون فوتبال، خیلی بیش تر از آن که همگان شاهد هستند، درگیر بی برنامگی درباره تیم ملی امید شده است. این فدراسیون که با درایت کمیته ملی المپیک، تمام اختیارات انتخاب و معرفی کادر فنی تیم امید را بر عهده گرفته است، در یکی دو سال اخیر آن قدر بی برنامه بوده که حالا نزدیک به سه ماه به مسابقات مقدماتی المپیک، تیم امید، باید به دنبال انتخاب سرمربی جدید باشد.

داستان آمدن و رفتن فرهاد مجیدی، مصداق شاخص همین بی برنامه بودن فدراسیون فوتبال است. اسطوره آبی های تهرانی که بعد از خداحافظی اش از فوتبال، مدتی دور از فوتبال ایران بود، با سابقه چند بازی دستیاری شفر و در ادامه چند بازی نشستن به عنوان سرمربی روی نیمکت استقلال، به یک باره به عنوان سرمربی تیم ملی امید معرفی گردید. این که او با چه دید و منطقی و برای پیاده سازی چه سبکی از فوتبال توسط فدراسیون فوتبال انتخاب شد بحثی است که باید مسوولان این فدراسیون جوابگوی آن باشند اما مسأله بسیار مهم این است که وقتی از ابتدا تصمیم گرفته می گردد که تیم ملی امید با راهنمایی مربی خارجی اداره گردد، چرا به یک باره با آن مربی قطع همکاری می گردد تا هدات تیم امید به یک مربی جوان ایرانی سپرده گردد؟ فدراسیون فوتبال که این سال ها به عنوان فدراسیون 5 ستاره خود را معرفی می نماید، چرا به یک باره تغییر تاکتیک داد تا از یک مربی خارجی به مربی جوان ایرانی برسد؟

فرهاد مجیدی مربی جوانی است که با کسب تجربه در آینده می تواند توانایی های فنی خود را بیش از پیش نشان دهد اما فدراسیون فوتبال، که سوزاندن سرمایه ها را به خوبی بلد است، کار را به جایی رساند که مجیدی به عنوان یک سرمایه با ارزش، راهی را برود که نه برای خودش خوب باشد نه سودی به فوتبال ایران برساند. زمانی که قرار بود مجیدی به عنوان سرمربی تیم ملی امید انتخاب گردد، کمیته ملی المپیک، مخالف این انتخاب بود اما از آن جایی که اختیار تصمیمات به فدراسیون فوتبال واگذار شده بود، کمیته ملی المپیک، به صورت علنی مخالف خود را اعلام نکرد. در نهایت هم کمیته فنی فدراسیون فوتبال نام مجید را رسماً به عنوان سرمربی تیم ملی امید گفت اما این کمیته وقتی دید سرمربی جوان، در بازی های تدارکاتی نتایج مطلوبی نگرفته، پرژه برکناری مجیدی را کلید زد. حالا با این تصمیم این سوال در ذهن ایجاد می گردد که همین کمیته چند ماه قبل با چه استدلالی مجیدی را به عنوان سرمربی تیم امید انتخاب کرد و آیا حالا که تصمیم به برکناری اش گرفته، مسوولیت تصمیم چند ماه قبل خود و از بین رفتن زمان را می پذیرد؟ البته فرهاد مجیدی پیش از آن که رسما تصمیم کمیته فنی را بشنود کناره گیری کرد تا شاید این گونه، شأن و شخصیت خود را حفظ نموده باشد.

رفتن و آمدن مربی به یک تیم همواره برای رسیدن به کسب نتایج بهتر انجام می گردد اما در هر مجموعه و باشگاهی، وقتی قرار است مربی ای انتخاب گردد، بر اساس برنامه ریزی های اجرا شده، یک مربی به کار گرفته می گردد اما رفتن و آمدن کرانچار و حالا مجدیدی فقط این موضوع را اثبات می نماید که فدراسیون فوتبال هیچ برنامه برای تیم امید ندارد. تیمی که می تواند با صعود به المپیک رویای حدود نیم قرنی فوتبال ایران را تحقق بخشد، این روزها درگیر سوء مدیریت فدراسیون فوتبال شده تا مانند همواره، با امید، به آینده تیم امید نگاه نکنیم.