لاکچری ترین شهر امریکا کدام است؟ آشنایی با لوکس ترین شهرهای آمریکا
به گزارش مرجع مقالات، تعیین «لاکچری‌ترین شهر آمریکا» یک پرسش ساده با پاسخی پیچیده است. برخلاف تصور رایج، هیچ شهر واحدی نمی‌تواند این عنوان را به تنهایی از آن خود کند. در واقع، تجمل و لوکس‌گرایی در آمریکا مفهومی چندوجهی است که پایتخت‌های متعددی دارد و هر یک بر قلمرو متفاوتی از شکوه و جلال حکمرانی می‌کنند. برای درک این چشم‌انداز پیچیده، باید سه ستون اصلی که تعریف‌کننده زندگی لوکس هستند را تحلیل کنیم: ثروت (تمرکز سرمایه و افراد متمول)، املاک و مستغلات (هزینه و ماهیت املاک انحصاری)، و سبک زندگی (تجربیات فرهنگی و اجتماعی که زندگی نخبگان را شکل می‌دهد).
برای دریافت مشاوره و خدمات تخصصی گردشگری و سفر به سراسر دنیا با مجری مستقیم تورهای مسافرتی و گردشگری همراه باشید.
در این تحلیل، ما به بررسی عمیق مدعیان اصلی این عنوان می‌پردازیم، شهرهایی که هر کدام کهن‌الگویی از تجمل آمریکایی را نمایندگی می‌کنند:
- غول جهانی: نیویورک، مرکز بلامنازع مالی و تجمل عمودی و متراکم.
- قلمرو ثروت نوظهور: منطقه خلیج سانفرانسیسکو، جایی که ثروت‌های حاصل از فناوری، تعریف جدیدی از تجمل و سبک زندگی ارائه کرده‌اند.
- پایتخت زرق و برق: لس آنجلس، که در آن شهرت، صنعت سرگرمی و عمارت‌های وسیع، برندی منحصربه‌فرد از لوکس‌گرایی را خلق کرده‌اند.
- بهشت‌های تفریحی: مناطق انحصاری مانند پالم بیچ و اَسپن، که نوع متفاوتی از تجمل را بر پایه حریم خصوصی، فراغت و زیبایی‌های طبیعی عرضه می‌کنند.
پرسش اصلی که این مقاله به دنبال پاسخ آن است، فراتر از یک رتبه‌بندی ساده است: آیا تجمل واقعی در یک پنت‌هاوس در منهتن با چشم‌انداز پارک مرکزی نهفته است، یا در یک ملک وسیع شبیه به پردیس‌های فناوری در سیلیکون ولی؟ آیا در یک عمارت پر از ستاره‌های سینما در بورلی هیلز تجلی می‌یابد، یا در یک کلبه کوهستانی دنج در کوهی خصوصی در اَسپن؟ پاسخ به این پرسش، ما را به سفری در کانون‌های قدرت اقتصادی، بازارهای املاک سرسام‌آور و اکوسیستم‌های فرهنگی نخبگان در سراسر ایالات متحده می‌برد.
جغرافیای ثروت: نقشه‌برداری از مراکز قدرت مالی آمریکا
برای درک اینکه کدام شهرها در آمریکا لاکچری محسوب می‌شوند، ابتدا باید به این پرسش پاسخ داد که ثروتمندترین افراد کشور در کجا زندگی می‌کنند و این ثروت چگونه تولید می‌شود. منشأ ثروت یک شهر، تأثیری عمیق بر شخصیت، فرهنگ و تعریف آن از تجمل دارد. از مراکز مالی سنتی گرفته تا قطب‌های فناوری نوظهور، جغرافیای ثروت در آمریکا داستانی از قدرت، نوآوری و مهاجرت سرمایه را روایت می‌کند.
نیویورک: غول مالی تزلزل‌ناپذیر
نیویورک نه تنها ثروتمندترین شهر آمریکا، بلکه ثروتمندترین شهر جهان است و جایگاه خود را به عنوان مرکز بلامنازع سرمایه جهانی حفظ کرده است. این شهر خانه حدود 384,500 میلیونر، بیش از 744 فرد با ثروت بالای صد میلیون دلار (centi-millionaires) و بر اساس گزارش‌های مختلف، بین 123 تا 129 میلیاردر است که آن را در صدر فهرست جهانی شهرهای میزبان میلیاردرها قرار می‌دهد. این بدان معناست که از هر 24 ساکن نیویورک، یک نفر میلیونر است. تولید ناخالص داخلی این کلان‌شهر به رقم خیره‌کننده 2.1 تریلیون دلار می‌رسد که نشان‌دهنده مقیاس عظیم فعالیت اقتصادی آن است.
قدرت اقتصادی نیویورک از چندین منبع تغذیه می‌شود، اما وال استریت همچنان قلب تپنده آن است. صنایع مالی، بانکداری سرمایه‌گذاری، املاک و مستغلات، رسانه و فرهنگ، موتورهای اصلی تولید ثروت در این شهر هستند. این تنوع اقتصادی، ثروت نیویورک را پایدار و نهادینه کرده است. برخلاف شهرهایی که ثروتشان به یک صنعت خاص وابسته است، قدرت نیویورک در نقش آن به عنوان مرکز فرماندهی سرمایه جهانی نهفته است. این ویژگی، نوع خاصی از جامعه سطح بالا (high society) را ایجاد کرده که ریشه در نهادهای تاریخی و خانواده‌های قدیمی مانند آستورها و وندربیلت‌ها دارد؛ جامعه‌ای که در آن قدرت و نفوذ به اندازه خود ثروت اهمیت دارد.
منطقه خلیج سانفرانسیسکو: کانون ثروت‌های فناوری
منطقه خلیج سانفرانسیسکو (The Bay Area)، که شامل سیلیکون ولی نیز می‌شود، به عنوان دومین قطب ثروت در آمریکا شناخته می‌شود. این منطقه خانه بیش از 300,000 میلیونر است و بسته به گزارش‌های مختلف، بین 63 تا 82 میلیاردر در آن سکونت دارند. ثروت این منطقه به طور قاطع از صنعت فناوری سرچشمه می‌گیرد. غول‌هایی مانند اپل، گوگل و متا، همراه با یک اکوسیستم پرجنب‌وجوش از شرکت‌های نوپا و سرمایه‌گذاری خطرپذیر، این منطقه را به مرکز جهانی نوآوری تبدیل کرده‌اند. در واقع، یک‌سوم کل سرمایه‌گذاری‌های خطرپذیر در ایالات متحده به این منطقه اختصاص دارد.
تفاوت ماهیت ثروت در منطقه خلیج با نیویورک کاملاً مشهود است. اگر ثروت نیویورک سنتی، متنوع و نهادینه است، ثروت منطقه خلیج عمدتاً نوظهور، متمرکز بر یک صنعت و حاصل نوآوری‌های فردی است. این تفاوت اقتصادی، یک فرهنگ منحصربه‌فرد از «ثروت نو» (new money) را شکل داده است. این فرهنگ با ویژگی‌هایی مانند وسواس کاری، سبک زندگی غیررسمی و تمرکز بر هوش و دانش فنی شناخته می‌شود. در اینجا، جایگاه اجتماعی کمتر به نام خانوادگی و بیشتر به موفقیت در دنیای فناوری بستگی دارد. این پویایی، ضمن ایجاد فرصت‌های بی‌نظیر، به نابرابری‌های شدید اقتصادی و اجتماعی نیز دامن زده است.
یک نکته جالب توجه در مقایسه این دو مرکز ثروت، اختلاف در آمار میلیاردرهاست. گزارش‌هایی مانند فوربز و هورون، نیویورک را با بیشترین تعداد میلیاردر معرفی می‌کنند، در حالی که گزارش Henley & Partners منطقه خلیج را در رتبه اول قرار می‌دهد. این تضاد ظاهری، ناشی از یک خطای آماری نیست، بلکه منعکس‌کننده تفاوت در تعریف جغرافیایی است. «شهر نیویورک» یک محدوده شهری مشخص است، در حالی که «منطقه خلیج» یک منطقه وسیع شامل چندین شهر مانند سانفرانسیسکو، سن خوزه و پالو آلتو است. این موضوع نشان می‌دهد که نیویورک بالاترین
تراکم ثروت میلیاردرها را در یک هسته شهری واحد دارد، در حالی که منطقه خلیج دارای بزرگترین تمرکز منطقه‌ای از این ثروت است. این تمایز برای درک تفاوت بین تجمل شهری و حومه‌ای بسیار کلیدی است.
قطب‌های نوظهور و مهاجرت ثروت: ظهور کمربند آفتاب
در دهه گذشته، نقشه ثروت آمریکا شاهد یک تغییر قابل توجه بوده است: مهاجرت سرمایه از مراکز سنتی به سمت ایالت‌های کمربند آفتاب (Sunbelt). شهرهایی مانند میامی، آستین و دالاس رشد انفجاری در جمعیت میلیونرهای خود را تجربه کرده‌اند. بین سال‌های 2014 تا 2024، جمعیت میلیونرها در میامی 94%، در آستین 90% و در دالاس 85% افزایش یافته است. میامی اکنون خانه بیش از 35,300 میلیونر و 15 میلیاردر است و به لطف سیاست‌های مالیاتی مطلوب و سبک زندگی جذاب، به آهنربایی برای صندوق‌های پوشش ریسک (hedge funds) و استارتاپ‌های فناوری تبدیل شده است.
این روند که با همه‌گیری کووید-19 شتاب گرفت، صرفاً جابجایی افراد ثروتمند نیست، بلکه انتقال سرمایه، کسب‌وکار و نفوذ اقتصادی است. هیوستون همچنان به عنوان یک مرکز مهم برای ثروت حاصل از انرژی باقی مانده است، هرچند اخیراً به دلیل کندی در بخش انرژی و مهاجرت به ایالت‌هایی مانند فلوریدا، کاهش اندکی را تجربه کرده است. این مهاجرت ثروت در حال تغییر شکل دادن به چشم‌انداز تجمل در آمریکاست و شهرهای جدیدی را به عنوان رقبای جدی برای مراکز سنتی معرفی می‌کند.
نگاهی به مراکز ثروت آمریکا
| شهر/منطقه | جمعیت تخمینی میلیونرها (2024/2025) | جمعیت تخمینی میلیاردرها | محرک‌های اصلی اقتصادی |
| شهر نیویورک | 384,500 | 123-129 | مالی، املاک، رسانه، فرهنگ |
| منطقه خلیج سانفرانسیسکو | 342,400 | 63-82 | فناوری، سرمایه‌گذاری خطرپذیر، بیوتکنولوژی |
| لس آنجلس | 205,400 | 42-53 | سرگرمی، املاک، تجارت، فناوری |
| شیکاگو | 124,000 | 24-25 | مالی، لجستیک، مقرهای شرکتی |
| هیوستون | 98,500 | 16-20 | انرژی، مراقبت‌های بهداشتی، هوافضا |
| میامی | 38,000 | 12-17 | مالی، تجارت بین‌الملل، املاک، فناوری |
| دالاس | 92,300 | 16-26 | مالی، فناوری، لجستیک |
هزینه انحصار: تحلیلی بر بازارهای برتر املاک و مستغلات آمریکا
املاک و مستغلات، ملموس‌ترین و شاید قدرتمندترین نماد تجمل و ثروت است. هزینه یک ملک نه تنها ارزش مادی آن، بلکه میزان انحصار، حریم خصوصی و دسترسی به یک سبک زندگی خاص را نیز نشان می‌دهد. با این حال، شکل این تجمل در شهرهای مختلف آمریکا به شدت متفاوت است. از آپارتمان‌های سر به فلک کشیده در مراکز شهری متراکم گرفته تا املاک وسیع و خصوصی در مناطق انحصاری، بازار املاک آمریکا داستان‌های متفاوتی از لوکس‌گرایی را روایت می‌کند.
کاخ‌های عمودی: قیمت هر متر مربع در هسته‌های شهری
وقتی صحبت از ارزش ملک در متراژ محدود می‌شود، هیچ شهری با نیویورک قابل مقایسه نیست. بر اساس گزارش ثروت آمریکا در سال 2024، قیمت هر متر مربع برای یک آپارتمان لوکس در شهر نیویورک به طور متوسط 28,400 دلار است. این رقم به طور قابل توجهی بالاتر از رقبای اصلی آن مانند لس آنجلس (17,800 دلار)، میامی بیچ (17,200 دلار) و منطقه خلیج سانفرانسیسکو (15,500 دلار) است. منابع دیگر نیز بر این برتری تأکید دارند؛ به طوری که میانگین قیمت یک خانه در منهتن از 3 میلیون دلار فراتر می‌رود و ارزش املاک مسکونی لوکس به حدود 3,970 دلار برای هر فوت مربع (حدود 42,700 دلار بر متر مربع) می‌رسد.
این آمار نشان‌دهنده ارزش فوق‌العاده‌ای است که برای موقعیت مکانی و تراکم در شهرهای بزرگ جهانی در نظر گرفته می‌شود. در مکانی مانند منهتن، تجمل با نزدیکی به مراکز فرهنگی و مالی، و چشم‌اندازهای بی‌نظیر از یک آسمان‌خراش تعریف می‌شود. این یک مفهوم کاملاً شهری از لوکس‌گرایی است که در آن فضا کمیاب‌ترین و گران‌بهاترین کالا محسوب می‌شود.
قلمروهای گسترده: میانگین قیمت خانه و املاک شاخص
در حالی که نیویورک در هزینه هر متر مربع پیشتاز است، تصویر کلی بازار با بررسی میانگین قیمت خانه تغییر می‌کند. منطقه شهری سن خوزه، قلب سیلیکون ولی، با میانگین قیمت خانه‌ای بیش از 1.6 میلیون دلار، گران‌ترین بازار مسکن در کل ایالات متحده را دارد. این رقم تحت تأثیر شهرهای فوق‌العاده گران‌قیمتی مانند آترتون (Atherton) قرار دارد که در آن میانگین قیمت خانه به رقم نجومی 10.95 میلیون دلار می‌رسد. لس آنجلس نیز با میانگین قیمت خانه حدود 975,000 دلار و محله‌های نمادینی مانند بورلی هیلز و بل ایر، که به خودی خود برندهای جهانی تجمل هستند، در این دسته قرار می‌گیرد.
این آمارها مدل متفاوتی از تجمل را به نمایش می‌گذارند که بر پایه زمین، حریم خصوصی و خانه‌های تک‌خانواری وسیع استوار است. این یک ایده‌آل حومه‌ای یا برون‌شهری است که در تضاد کامل با مدل شهری متراکم قرار دارد. این تفاوت در معیارهای سنجش، یک تنش بنیادین در تعریف رؤیای تجمل آمریکایی را آشکار می‌سازد. شهری که بالاترین قیمت را برای هر متر مربع دارد (نیویورک)، با منطقه‌ای که بالاترین میانگین قیمت خانه را دارد (سن خوزه/منطقه خلیج) یکسان نیست. این نشان می‌دهد که «املاک لاکچری» می‌تواند معانی متفاوتی داشته باشد: یک فضای کوچکتر اما فوق‌العاده ارزشمند در یک شهر متراکم، یا یک خانه بزرگ و گران‌قیمت در حومه‌ای ثروتمند.
پناهگاه‌های نهایی: شهرهای تفریحی که انحصار محصول آنهاست
در رأس هرم املاک لاکچری، شهرهای تفریحی قرار دارند که در آنها کل شهر به یک محصول لوکس تبدیل شده است. اَسپن در کلرادو، نمونه بارز این پدیده است. در سال 2024، میانگین قیمت فروش یک خانه تک‌خانواری در اَسپن 21 میلیون دلار بود و قیمت هر فوت مربع به 3,300 دلار (حدود 35,500 دلار بر متر مربع) رسید. در این شهر، از هر سه معامله خانه، یک مورد بالای 20 میلیون دلار است. این قیمت‌ها نه توسط اقتصاد محلی، بلکه توسط تقاضای شدید از سوی ثروتمندترین افراد جهان تعیین می‌شود که به دنبال انحصار، حریم خصوصی و دسترسی به سبک زندگی منحصربه‌فرد (اسکی در سطح جهانی) هستند.
پالم بیچ در فلوریدا نیز نمونه دیگری از این پدیده است. با میانگین قیمت فروش 2.4 میلیون دلار و محله‌هایی مانند بریکرز رو (Breakers Row) که میانگین قیمت در آن به 7.3 میلیون دلار می‌رسد، پالم بیچ به یک پناهگاه برای نخبگان تبدیل شده است. در این مکان‌ها، بازار املاک از اقتصاد محلی جدا شده و به یک طبقه دارایی جهانی تبدیل شده است. خریداران، افراد فوق‌ثروتمندی هستند که این املاک را نه فقط به عنوان محل زندگی، بلکه به عنوان نماد وضعیت اجتماعی و ابزار سرمایه‌گذاری می‌بینند. این امر نشان می‌دهد که بازارهای مسکن در این مناطق بر اساس منطق اقتصادی متفاوتی عمل می‌کنند که با بقیه کشور تفاوت دارد.
اوج بازار املاک
| شهر/منطقه | قیمت ملک لوکس (دلار بر متر مربع) | میانگین قیمت خانه (منطقه شهری) | میانگین قیمت خانه شاخص (در صورت وجود) |
| منهتن (نیویورک) | $28,400 | $651,474 | $3,025,267 (متوسط قیمت) |
| منطقه خلیج (سن خوزه/سانفرانسیسکو) | $15,500 | $1,626,041 (سن خوزه) | $10,950,000 (آترتون) |
| لس آنجلس (بورلی هیلز) | $17,800 | $975,475 | >$50,000,000 (املاک شاخص) |
| اَسپن | ~$35,500 (بر اساس قیمت بر فوت مربع) | N/A | $21,000,000 (متوسط قیمت) |
| پالم بیچ | $17,500 | N/A | $2,400,000 (متوسط قیمت) |
کالبدشکافی یک سبک زندگی مجلل: فرهنگ، غذا و مصرف
ثروت و املاک گران‌قیمت تنها بخشی از معادله تجمل هستند. یک شهر برای کسب عنوان «لاکچری» باید بتواند اکوسیستمی از تجربیات فرهنگی، gastronomic و اجتماعی سطح بالا را فراهم کند. این بخش از تحلیل، از اعداد و ارقام فراتر رفته و به بررسی جنبه‌های تجربی زندگی لوکس می‌پردازد؛ جنبه‌هایی که کیفیت زندگی نخبگان را تعریف می‌کنند و شهرهای برتر را از دیگران متمایز می‌سازند.
صحنه gastronomic: نقشه ستاره‌های میشلن
حضور رستوران‌های ستاره‌دار میشلن، شاخصی جهانی برای سنجش کیفیت و پیچیدگی صحنه gastronomic یک شهر است. این ستاره‌ها نه تنها کیفیت غذا، بلکه خلاقیت، خدمات و تجربه کلی را ارزیابی می‌کنند و به همین دلیل، آهنربایی برای ثروتمندان و گردشگران لوکس محسوب می‌شوند.
در این زمینه، نیویورک با بیش از 72 رستوران ستاره‌دار، رهبر بلامنازع در آمریکاست. این شهر میزبان پنج رستوران سه ستاره است که بالاترین افتخار ممکن در دنیای gastronomic محسوب می‌شود. ایالت کالیفرنیا با 68 رستوران ستاره‌دار، یک قدرت بزرگ دیگر است که این تعداد بین منطقه خلیج سانفرانسیسکو (با 30 ستاره) و لس آنجلس (با 27 ستاره) تقسیم شده است. شیکاگو نیز با 19 رستوران ستاره‌دار، از جمله دو رستوران سه ستاره، جایگاه خود را به عنوان یک مقصد gastronomic مهم تثبیت کرده است. یک مورد جالب، واشنگتن دی.سی. است که اگرچه تعداد کل ستاره‌هایش کمتر است، اما بالاترین
تراکم رستوران‌های میشلن به ازای هر نفر جمعیت را در میان شهرهای آمریکا دارد و در سطح جهانی پس از کیوتو و پاریس در رتبه سوم قرار می‌گیرد. این تمرکز بالا نشان‌دهنده یک فرهنگ غذایی بسیار پیشرفته و در دسترس برای ساکنان آن است.
مراکز مد سطح بالا: مناطق خرید نمادین
خرید لوکس، بخشی جدایی‌ناپذیر از سبک زندگی ثروتمندان است. مناطق خرید نمادین، نه تنها مکانی برای تهیه کالاهای لوکس، بلکه فضاهایی برای نمایش وضعیت اجتماعی و تجربه فرهنگ برندهای برتر جهانی هستند. هر یک از شهرهای برتر آمریکا، خیابان یا منطقه‌ای دارد که به عنوان ویترین این سبک زندگی عمل می‌کند:
نیویورک: خیابان مدیسون (Madison Avenue) در آپر ایست ساید، نماد تجمل کلاسیک و ریشه‌دار است. این خیابان میزبان فروشگاه‌های پرچمدار برندهایی چون رالف لورن، شنل و هرمس است و فضایی از ظرافت و انحصار را تداعی می‌کند.
لس آنجلس: رودئو درایو (Rodeo Drive) در بورلی هیلز، شهرتی جهانی دارد که با فرهنگ سلبریتی‌ها و زرق و برق هالیوود گره خورده است. خرید در این خیابان، تجربه‌ای است که در آن «دیدن و دیده شدن» به اندازه خود خرید اهمیت دارد.
سانفرانسیسکو: میدان یونیون (Union Square) مرکز اصلی خرید لوکس در این شهر است. این منطقه با فروشگاه‌های بزرگ مانند نیمان مارکوس و بوتیک‌های برندهای جهانی، هم به ثروتمندان سنتی و هم به نخبگان جدید دنیای فناوری خدمات ارائه می‌دهد.
پالم بیچ: خیابان ورث (Worth Avenue) تجربه‌ای منحصربه‌فرد از خرید لوکس در یک فضای تفریحی ارائه می‌دهد. این خیابان با «ویا»های (گذرگاه‌های) الهام‌گرفته از معماری اروپایی، فضایی آرام و انحصاری برای نخبگانی که در حال گذراندن تعطیلات هستند، فراهم می‌کند.
اکوسیستم‌های اجتماعی انحصاری: بافت زندگی نخبگان
سبک زندگی لوکس در نهایت توسط شبکه‌های اجتماعی و فرهنگی که نخبگان در آن زندگی می‌کنند، تعریف می‌شود. این اکوسیستم‌ها که اغلب غیرقابل نفوذ هستند، بازتابی مستقیم از موتور اقتصادی هر شهر می‌باشند.
جامعه سطح بالای نیویورک: این جامعه دارای تاریخی طولانی از خانواده‌های «ثروت قدیمی» (old money) است و زندگی اجتماعی آن حول محور رویدادهای خیریه پر زرق و برق (gala)، کلوپ‌های خصوصی و نهادهای فرهنگی مانند موزه هنر متروپولیتن می‌چرخد. اقتصاد مبتنی بر مالی و تجارت جهانی نیویورک، نیازمند یک زیرساخت اجتماعی رسمی برای شبکه‌سازی‌های سطح بالا است و این رویدادها دقیقاً همین کارکرد را دارند.
فرهنگ سلبریتی‌محور لس آنجلس: در اینجا، زندگی اجتماعی تحت سلطه کامل صنعت سرگرمی است. انحصار با دسترسی به رویدادهای صنعتی، مهمانی‌های خصوصی در هالیوود هیلز و زندگی در محله‌های پر از سلبریتی مانند بورلی هیلز، بل ایر و مالیبو تعریف می‌شود. اقتصاد مبتنی بر تصویر و شهرت، سبک زندگی‌ای را شکل داده که در آن دیده شدن و حفظ جایگاه در کانون توجه قرار دارد.
نخبگان فناوری منطقه خلیج: این جامعه فرهنگی کمتر رسمی اما بسیار بسته‌تر دارد که بر کار، نوآوری و شبکه‌سازی در صنعت فناوری متمرکز است. جایگاه اجتماعی افراد به نقش آنها در یک شرکت بزرگ فناوری یا یک استارتاپ موفق بستگی دارد. سبک زندگی به ظاهر غیررسمی است (لباس‌های کژوال)، اما در واقع از نظر فکری و حرفه‌ای بسیار پرتوقع و انحصاری است.
جوامع پالم بیچ و اَسپن: اینها جوامعی مبتنی بر فراغت هستند. در پالم بیچ، زندگی حول کانتری کلاپ‌های انحصاری، کلوپ‌های قایق‌رانی و مسابقات چوگان می‌چرخد. در اَسپن، همه چیز به اسکی، طبیعت‌گردی و یک صحنه هنری پرجنب‌وجوش با رویدادهایی مانند فستیوال ایده‌های اَسپن و آرت‌کراش (ArtCrush) گره خورده است. در هر دو مکان، حریم خصوصی بالاترین اولویت را دارد و اقتصاد آنها بر پایه ارائه خدمات به ثروتمندانی است که برای استراحت و تفریح به آنجا می‌آیند.
در این میان، نهادهای فرهنگی نقشی دوگانه ایفا می‌کنند. مکان‌هایی مانند موزه هنر متروپولیتن در نیویورک یا موزه هنر اَسپن، نه تنها امکاناتی برای نخبگان فراهم می‌کنند، بلکه به عنوان تأییدکننده‌های جایگاه اجتماعی آنها نیز عمل می‌کنند. ثروتمندان فقط از این نهادها بازدید نمی‌کنند؛ آنها حامیان مالی اصلی و اعضای هیئت مدیره آنها هستند. رویدادهایی مانند مت گالا یا آرت‌کراش اَسپن، اوج تقویم اجتماعی نخبگان را تشکیل می‌دهند. این رابطه متقابل، یک چرخه قدرتمند ایجاد می‌کند: نهادهای فرهنگی، سرمایه فرهنگی و بستر اجتماعی انحصاری را فراهم می‌کنند و ثروتمندان با حمایت مالی خود، این نهادها را سرپا نگه می‌دارند و از طریق این فعالیت‌های بشردوستانه، سلسله‌مراتب اجتماعی خود را تقویت می‌کنند.
نتیجه‌گیری: تاجی با چندین نگین
پس از بررسی عمیق ابعاد مختلف تجمل در آمریکا، روشن می‌شود که هیچ شهر واحدی نمی‌تواند به تنهایی عنوان «لاکچری‌ترین» را به خود اختصاص دهد. در عوض، با یک پانتئون از شهرها روبرو هستیم که هر یک تاجی متفاوت بر سر دارند و در یکی از جنبه‌های زندگی لوکس سرآمد هستند.
نیویورک: این شهر پایتخت بلامنازع قدرت مالی و تراکم شهری است. نیویورک از نظر مقیاس ثروت، ارزش هر متر مربع املاک لوکس و عمق نهادهای فرهنگی و gastronomic، بی‌رقیب است. تجمل در اینجا، عمودی، جهانی و ریشه‌دار است.
منطقه خلیج سانفرانسیسکو: این منطقه قلمرو نوآوری و ثروت نوظهور است. توانایی آن در تولید ثروت از طریق بخش فناوری بی‌نظیر است و با داشتن بالاترین میانگین قیمت مسکن، مدل جدیدی از تجمل را تعریف کرده که مبتنی بر کار و دانش است.
لس آنجلس: این شهر مرکز جهانی زرق و برق و شهرت است. تجمل در لس آنجلس با نفوذ قدرتمند هالیوود، فرهنگ سلبریتی‌محور و بازار املاک شاخص و نمادین تعریف می‌شود. اینجا جایی است که ثروت و شهرت در هم تنیده‌اند.
اَسپن و پالم بیچ: این دو، قله‌های انحصار و سبک زندگی هستند. این مناطق انحصاری، سطحی از حریم خصوصی، فراغت و انسجام اجتماعی را برای افراد فوق‌ثروتمند فراهم می‌کنند که در یک کلان‌شهر بزرگ دست‌نیافتنی است. آنها تجمل را به عنوان یک گریز و یک پناهگاه تعریف می‌کنند.
در نهایت، این تحلیل نشان می‌دهد که مفهوم تجمل آمریکایی در حال تحول است. در حالی که پول و ملک همچنان محوریت دارند، عواملی مانند حریم خصوصی، تجربیات منحصربه‌فرد، سلامت شخصی و دسترسی به طبیعت، اهمیت روزافزونی پیدا کرده‌اند. ظهور مکان‌هایی مانند اَسپن و مهاجرت گسترده ثروت به کمربند آفتاب، نشان می‌دهد که برای نخبگان مدرن، تجمل نهایی ممکن است توانایی انتخاب یک سبک زندگی باشد که فراتر از هیاهوی سنتی شهری است؛ انتخابی که البته با قیمتی نجومی همراه است. این روند، چشم‌اندازی آینده‌نگرانه از آینده ثروت و زندگی در آمریکا را پیش روی ما قرار می‌دهد.