دیالوگی از فیلم هیروشیما عشق من؛ ساخته آلن رنه - مرجع مقالات

بازیگری فرانسوی (ریوا) برای بازی در فیلمی به ژاپن می آید و با آرشیتکتی ژاپنی (اوکادا) برای دو روز رابطه برقرار می نماید. رنجی که زن بابت کشته شدگان بمباران هیروشیما حس می نماید او را به یاد ضایعه ای می اندازد که خود در گذشته متحمل شده است. زن به سربازی آلمانی دل باخته بوده و سرباز در روز آزادی به قتل رسیده است. سپس خانواده زن، او را به جرم عشق به دشمن در زیرزمینی تاریک به حبس کشیده اند. او حالا تمام شهر ـ بمب، مرگ مصیبت، معلولیت جسمی ـ را معطوف مرد می نماید. مردی که هیروشیما می خواندش…

تک گویی شاعرانه و در میانه عشق فردی و زمینی و ارتباط عاطفی و ذهنی زن و مرد با کشته شده های بمباران های جنگ جهانی دوم و کشته شدگان بمباران اتمی هیروشیما. احساس تنهایی و خلاء زنانه برای نابودی دستاوردهای حقوق بشری و تأثیر مرگ روانی/ عاطفی اش با بازی ایمانوئل ریوا. وقتی حتی در میان نزدیک ترین روابط آن دو هنوز تصاویر مرده ها و نابود شده های بمب اتمی و عشق زن به یک سرباز آلمانی در جنگ جهانی دوم در هم برش می خورد که هنوز در جانش زنده است و او را مجبور به شبگردی در کوچه های هیروشیمای امروز می نماید و احساس یا قلبی ویران شده که دیگر مانند گذشته زندگی نخواهد کرد. نمادی از قلب انسانی حساس و عاشق و فراتر از مرزهای میان انسان ها و نژادها که می کوشد به دام مرثیه سرایی و احساسات نیافتد.

صحنهٔ یک)

نوع تک گویی که همزمان فراتر از زمینهٔ فیلم می رود و گاه به لحظه های اکنون و زمینی و فردی می رسد و گاه به صورت کلی درباره انسان های دو شهر سخن می گوید. از این رو انبوه از برش تصاویر مستند میان دو شهر ویران شده و کشته شده های زن و مرد است.

صدای زن:

چرا باید ضرورت آشکار به یاد آوردن را انکار کرد؟ به من گوش کن. من بیش از این ها می دانم. 200 کشته و 8 هزار مجروح در 9 ثانیه… دوباره شروع خواهد شد. حرارت زمین به 20 هزار درجه خواهد رسید مانند 10 خورشید. آسفالت شعله ور خواهد شد. هرج و مرج حکم فرما. تمامی شهر به هوا پرتاب خواهند شد و به صورت خاکستر به زمین خواهند ریخت. انواع گیاه از شن خواهد رویید. چهار نوجوان با هم در انتظار مرگی حماسی خواهند بود… من با تو روبرو می شوم. تو را به یاد میآورم. کیستی تو؟ تو مرا می کُشی. تو به من نشاط می بخشی. چطور می توانستم تصور کنم این شهر با معیارهای عشق بنا شده است. چطور می توانستم تصور کنم که تو درست به اندازهٔ اندام من خلق شده ای؟ دوستت دارم و به یکباره چه رخوتی، چه سبکبالی در جانم راه می یابد. تو نمی توانی تصور کنی.

صحنهٔ دو)

احساس فراموشی و نابودی در زمان در این تک گویی به گوش می رسد و باز با زبانی شاعرانه می کوشد نسبتی میان کشته شده ها و قلب ویران شده حاصل از عشقی نافرجام ایجاد کند. باز هم با برش میان تصاویر بسیار از شهر دیروز و امروز و شهری کوچک در فرانسه با هیروشیما. نسبتی که از تضاد میان تصاویر و کلام شاعرانه که دورترین ارتباط را با تصاویر دارند در ذهن مخاطب ایجاد می گردد.

صدای زن:

شک نداشتم تو روزی سر راه من قرار خواهی گرفت. با آرامی و بی صبری بی حدّ انتظارت را می کشیدم. مرا در خود گیر. مرا به شکل خود بازگردان تا هیچ کس پس از تو نتواند چنین اشتیاقی را درک کند. عشق من! ما تنها خواهیم ماند. شب به پایان نخواهد رسید. دیگر برای هیچ کس روز نخواهد شد. هیچ وقت… ما با آگاهی و صمیمیت برای روزی که گذشته مرثیه خواهیم خواند. کاری جز این نمانده که برای روزی که گذشته مرثیه بخوانیم. زمان خواهد گذشت…. زمان، و زمانی دیگر خواهد آمد زمانی که برای پیوندمان نامی نخواهیم یافت. نام آن به تدریج از خاطرمان پاک خواهد شد و بعد به کل فراموش خواهد شد…