مرکز وسایل بی نام و نشان: فروشگاه چمدان های گمشده - مرجع مقالات

در مرکز وسایل بدون صاحب شما می توانید یک لباس با مارک ورساچه به ارزش 1000 دلار را به قیمت 55 دلار، یک ژاکت آدیداس به قیمت 15 دلار را، یک خمیردندان ژاپنی که مقداری از آن استفاده شده را به قیمت 50 سنت، یک دستبند یاقوت و الماس به ارزش 15000 دلار را به قیمت 7500 دلار، و حلقه های عروسی و گردنبندهای مروارید را نصف قیمت بخرید. هرساله نیم میلیون نفر از این فروشگاه به مساحت 50000 پای مربع دیدن می نمایند تا میان 7000 جنس جدیدی که هر روز اضافه می گردد بچرخند .

این تشکیلات در سال 1970 توسط یک فروشنده بیمه به نام اچ. دویل اوونز (H. Doyle Owens) راه اندازی شد، یعنی زمانی که اوونز 300 دلار به همراه یک وانت بار قرض گرفته بود و صد یا بیش تر کیف جامانده در اتوبوس های گری هوند را خریداری کرد. او این وسایل را به اسکاتسیرا، شهری با 15000 جمعیت برد، با این تصور که بتواند آن ها را در عرض دو هفته بفروشد. بعد از این که تمام جنس ها در عرض یک روز فروخته شدند بسیار متعجب شد. تا سال 1978 این کار برای اوونز تنها یک شغل نیمه وقت بود. امروزه مرکز وسایل بدون مالک با 110 کارگر، محدوده 50000 پای مربع از شهر را به خود اختصاص داده است .

60 درصد جنس های فروخته شده پوشاک هستند. تمام لباس ها در یکی از عظیم ترین رخت شویی های ایالت شسته و اتو می شوند. ردیف ردیف لباس، زمین اصلی فروشگاه را می پوشاند. به جز لباس، قفسه های کتاب، سی دی، سبدهای واکمن های استفاده شده و دوربین های ارزان، و ویترین جواهرات نیز وجود دارد. در انتهای فروشگاه یکی از دیوارها به وسایل ورزشی اختصاص داده شده. محموله های بی نام و نشان در اتاقی در طرف دیگر انباشته می شوند .

برایان اوونز پسر دویل اوونز که در سال 1995 مسئولیت فروشگاه را به عهده گرفت می گوید:

هر روز مانند کریسمس است. مردم بارها و بارها می آیند. شما می توانید کالاهای به درد بخور بسیاری در اینجا پیدا کنید. اما من فکر می کنم مردم از اینکه میان این وسایل بگردند و ببینند چه گنج تازه ای پیدا می نمایند لذت نمی برد. ما هر روز وسایل جدیدی می آوریم و مردم نمی دانند که قرار است چه چیزی را کشف نمایند .