سفرنامه سوباتان: سوباتان به سوباتان! - مرجع مقالات

برنامه سفر نئور به سوباتان (پیمایش از دریاچه نئور به ییلاق سوباتان) بود، ولی متاسفانه به علت بارندگی شدید برنامه تغییر کرد و ما فقط به سوباتان رفتیم.

شب از تهران به سمت گیلان حرکت کردیم. صبح زود به تالش رسیدیم. وقتی برای صبحانه پیاده شدیم، باران شدید می بارید و حس وحال هوای بارانی عالی بود.

از ابتدای جاده روستای سوباتان سوار نیسان شدیم. اوایل مسیر مه زیاد نبود و با نم نم باران و زیبایی چشم انداز، نیسان سواری خوبی داشتیم. در مسیر کنار قهوه خانه ای توقف کردیم تا کمی کنار بخاری هیزمی گرم شویم و چایی خوردیم.

ادامه مسیر پشت نیسان وارد مه غلیظی شدیم. مه که به صورتم می خورد، حس خنکی فوق العاده اش هنوز هم در ذهنم به جای مانده است.

به روستای سوباتان که رسیدیم، در خانه ای محلی مستقر شدیم. خبری از گاز، برق و حتی آنتن تلفن نبود. در ابتدا حس خیلی خوبی داشتم. جدا شدن از شلوغی شهر و دردسترس نبودن برای چند روز حس آرامش به من می داد.

کمی که استراحت کردیم، برای پیاده روی آماده شدیم. چون مه خیلی زیاد بود، از لیدر محلی یاری خواستیم تا گشتی اطراف بزنیم. مه زیاد بود و همگی کنار هم راه می رفتیم. به نقطه ای رسیدیم که آنتن داشت. همه آغاز کردند به تماس گرفتن!

من هم با خانواده ام تماس گرفتم. فقط لحظه ای صدای لیدر را شنیدم که گفت حرکت کنید؛ چون یکی از دوستانم نزدیک من با تلفن حرف می زد، خیالم راحت بود.

بعدچند دقیقه سرم را برگرداندم و دیدم کسی را نمی بینم! با اضطراب به دوستم گفتم: همه رفتن!

گفت: نزدیک هستن. الان حرکت می کنیم. من می دانم که از کدام مسیر آمدیم.

با وجود آرامش زیادی که داشت، سراسر وجود من پر از استرس شد. کمی که رفتیم، به جاده ای خاکی رسیدیم دوستم گفت: باید همین مسیر را برویم.

ولی من فکر می کردم که گم شدیم و دو راهی جاده تعیین نیست که از کدام مسیر آمدیم. من به شدت ترسیده بودم و قادر به ادامه دادن نبودم.

در منطقه ای رویایی با هوای عالی در مه غلیظ گیر نموده بودیم. به راه رفتن ادامه دادیم تا صدای زنگوله گوسفندها را شنیدیم و به سمت چوپان رفتیم. به ما گفت: چند نفر را دیده که از آن مسیر می رفتند.

همان مسیری بود که دوستم با اطمینان می گفت مسیر درست هست و علامت گذاشته! ما هم در همان مسیر ادامه دادیم تا بالاخره توانستیم گروه را که آن ها هم متوجه نبود ما شده بودن و دنبال ما می گشتن پیدا کنیم. این بار به ما گفتن از لیدر محلی به هیچ عنوان فاصله نگیریم.

وقتی به اقامتگاه که دقیقا بالاترین نقطه سوباتان بود، برگشتیم احساس گرسنگی می کردیم و با چند نفر از دوستان از قصابی که دقیقا روبه روی اقامتگاه ما گوسفندهایش را نگهداری می کرد، خواستیم که یک گوسفند برای ما کباب کند.

شب مه کمتر شده بود و ماه کامل در آسمان زیبا خودنمایی می کرد. در حیاط اقامتگاه تابی بود. برای چند دقیقه روی تاب نشستم و با هر بار رفتن به سمت ماه احساس می کردم ماه می خواهد من را بغل کند و تمام انرژی خوب خود را به من بدهد.

صبح روز بعد آماده شدیم برای حرکت به سمت آبشار ورازان که یک ساعت پیمایش در مسیری پر از گل های بابونه و شقایق داشت.

قدم زدن در این مسیر فوق العاده که کمی مه همچنان از روز قبل باقی بود، انرژی فوق العاده ای به من داد. وقتی که به آبشار نزدیک شدیم، برای چند دقیقه مه کامل کنار رفت و چشم انداز بی نظیر آبشار خودنمایی کرد.

نهار را نزدیک آبشار خوردیم و به اقامتگاه برگشتیم. چند ساعت بعد برای تماشا بازار سوباتان راهی شدیم. بازار شامل خوراکی های محلی بود.

از خرید بازار که برمی گشتیم، موزه مردم شناسی سوباتان را دیدیم. موزه ای که با کوشش معلم بازنشسته ای جمع آوری شده بود و شامل لباس های محلی و ظروف قدیمی بود.

شب دوم سفر اقامتگاه ما پایین جاده ییلاقی سوباتان و درجنگل های تالش بود. به اقامتگاه که رسیدیم، بعد از خوردن شام در حیاط نشستیم و کمی با دوستان وقت گذراندیم. صبح روز بعد جنگل نوردی خیلی خوبی داشتیم و بعد از گشت وگذار در جنگل به سمت تهران حرکت کردیم.