منتقدان ورایتی بدترین فیلم های 2019 را گزینش کردند - مرجع مقالات

به گزارش خبرنگاران، مهر به نقل از ورایتی نوشت: در حالی که پیتر دبروگ در راس پنج فیلم بدتر سال 2019 دامبو را قرار داده، گلیبرمن مردان سیاهپوش: بین المللی را بدترین فیلم سال 2019 خوانده است.

• 2018 | بدترین فیلم ها

پیتر دبروگ با انتخاب دامبو نوشته است: در بازسازی فیلم های کلاسیک دیزنی، نتایج مختلفی کسب شده و در حالی که فیلمی مثل کتاب جنگل با موفقیت کامل روبه رو شد، دیزنی باید می دانست با انتخاب تیم برتون برای ساخت یک لایو اکشن از انیمیشن محبوب دامبو فیلمی تیره و نسخه شوم و کابوس وار نسخه انیمیشن ساخته می شود. سبک گوتیک برتون در نهایت به کارناوالی از شخصیت های ظالم و حیواناتی مجازی بدل شد و در نهایت این تصویرپردازی زشت کامپیوتری هرگز نتوانست فیلم را به پرواز درآورد.

این منتقد در مکان دوم گلس ساخته جدید شامالان را جای داده که ترکیبی از شکست ناپذیر 2000 به عنوان بهترین فیلم این کارگردان با دیگر فیلم های وی بود.

وی در مکان سوم لاکوشا را قرار داده که نویسنده، کارگردان و بازیگر آن جرمی سویل است. وی می نویسد داستان درباره مرد سفیدپوستی است که برای شغلی در رادیو دیترویت ثبت نام می کند که برای اقلیت ها و زن ها معرفی شده بود و بعد از اینکه رد می شود فکر می کند دارند علیه او تبعیض قائل می شوند و به زور شغل را می گیرد. او می خواهد بامزه باشد و بگوید منظورش این است که آدم باید با خودش رو راست باشد، اما در واقع نیست.

سرنیتی یا آرامش در سبک نئو-نوآر و مهیج به نویسندگی و کارگردانی استیون نایت با بازی متیو مک کانهی و آن هاتاوی بدترین فیلم بعدی است. تقریبا همه منتقدان یک سره این فیلم را رد و حتی مضحک توصیف کردند.

دیروز به کارگردانی دنی بویل که با تمرکز بر گروه بیلتز ساخته شده نیز فیلمی توصیف شده که شخصیت اصلی آن فرد تیزهوش و نابالغی است که به عنوان یک نوازنده متوسط می تواند به طرز معجزه آسایی شاهکارها و آهنگ های بیتلز را از آن خود کند. این منتقد فیلمنامه ریچارد کرتیس را توهینی به فرهنگ پاپ و تاثیر هنری آن دانسته که درکی از این ندارد که موسیقی بیتلز محصولی از زمان خود بودند و حتی با سرقت ادبی در این دوره دیگر نمی تواند همان اثر را داشته باشد.

از سوی دیگر اوون گلیبرمن در راس فیلم های بدی که انتخاب کرده از مردان سیاهپوش: بین المللی نام برده و می نویسد با کلمات زیادی می توان این فیلم را توصیف کرد از خسته کننده، بی روح، حریصانه تا یک فیلم ورشکسته از نظر خیال پردازی. وی می گوید وقت تماشای این فیلم حتما از خودتان می پرسید: چرا دارم این فیلم را تماشا می کنم؟

آخرین کریسمس کمدی رمانتیک ساخته پال فیگ که می خواهد یادآور ترانه جورج مایکل باشد، آنقدر بی مزه است که احتمالا این خواننده در گور گوش هایش را می گیرد. در حالی امیلیا کلارک سعی کرده نقش یک زن مجرد لندنی را بازی کند که اصلا جذابیت برجیت جونز را ندارد. این فیلم که برمبنای فیلمنامه اما تامسون ساخته شده واقعا فاقد ارزش است.

این منتقد نیم ساعت آخر روزی روزگاری در هالیوود ساخته کوئنتین تارانتینو را هم در فهرست قرار داده و می نویسد: بله، فیلم فوق العاده کوئنتین تارانتینو در لیست 10 فیلم برتر من هست و کاملا جدی می گویم چون خیلی این فیلم را دوست دارم. حداقل تا آنجایش را که انگار از صخره به پایین پرت می شود و جوری از بین می رود که تا به حال ندیدم فیلمی که دوست دارم این بلا به سرش بیاید. ایده کاملا بازنویسی تاریخ جنایت های چارلز منسون و کاری که آن ها با دانش جمعی ما کردند کاملا مصنوعی است، اما اعتراض نهایی من به فیلم این است که پروژه ای که نگاهی عمیق و زیبا به هالیوود در سال 1969 داشت در یک لحظه تبدیل به یک فانتزی بکش بکش دیوانه وار می شود آن هم به نحوی که انگار ما قرار است حس خوبی نسبت به این داشته باشیم. در این بخش حس کردم به من خیانت شده است.

وی راکت من را در مکان چهارم قرار داده و در نهایت از آن به عنوان یک افتضاح یاد می کند و می نویسد: تعجب کردم که نسبت به این فیلم حسی منفی داشتم چون از سال 1970 تا به حال التون جان را تحسین می کنم و مطمئن بودم که افراد بیشتری نسبت به این حقیقت اعتراض می کنند که این فیلم بیوگرافیکی درباره او تبدیل به یک نمایش مصنوعی شده است. انگار که نمایش خطی ملال آور از راستا حرفه ای کاری جان کافی نبود که فیلم ورود او به دنیای اعتیاد را تبدیل به کلیشه هایی خسته کننده می کند و موسیقی هایی پخش می کند که بیشتر یادآور ام تی وی هستند. آیا قرار است ما تمام این چیزها را به راحتی ببخشیم چون آهنگ های التون جاودانه هستند؟ ببخشید اما وقتی بحث به نمایش کشیدن راکت من می شود، افتضاح کمترین کلمه ای است که برای این فیلم می توان به کار برد.

وی درباره آنابل به خانه می آید به عنوان فیلم پنجم نیز می نویسد: در زمان های قدیم این فیلم می توانست یک تریلر لوس درباره دختر عروسکی اهریمنی باشد که زنده می شود و افراد را می ترساند. اما چون این فیلم به دنیای فیلم های احضار مربوط می شود و باید هم راستای قوانین پس از مرگ آن باشد، این فیلم در ژانر وحشت لوس در سالی که فیلم های ژانر وحشت لوس بسیاری اکران شدند، درباره عروسکی است که زنده نمی شود و فقط دارد ارواح را وارد می کند تا شخصیت های اصلی داستان یک بار دیگر بتوانند با شیطان روبرو بشوند و احضار روح را به جوک تبدیل کنند.