چگونه استخراج سرمایه فراتر از کار مزدی ارزش دارد، مساله بهره کشی نامرئی در پژوهش ها - مرجع مقالات

تحلیل مارکسیستی کار تحت نظام سرمایه داری مدتهاست که درگیر مسألۀ کار مزدی است: کارگران مزدی به مثابه بردگان دستمزد، کارگران صنعتی به مثابه پرولتاریای انقلابی و کارگران کارخانه ها به مثابه پیش قراول. نظریه ارزش کار به طور عمده بر نوع مزد تمرکز نموده و نه چیز دیگر. اما نوشته های خود مارکس اشکال دیگر کار در نظام سرمایه داری را توصیف می نماید و نظریه پردازان مارکسیست مدت هاست که کوشش می نمایند درک ما از بهره کشی را فرای روابط فراوریی کلاسیک گسترش دهند. سرمایه داران همواره بیشتر از شکل دستمزد به تنهایی برای استخراج مازاد محصول کارگران استفاده نموده اند.

با این حال، این قرن به ویژه با اعتماد روزافزون به روش های جایگزین استخراج مازاد متمایز شده است. زمان آن فرا رسیده که مارکسیست ها در خصوص مشغله شان درباره دستمزد تجدیدنظر نمایند و نظریه ای را توسعه دهند که شامل زمینه مشترک بهره کشی در میان طیف وسیعی از روابط بهره کشی در نظام سرمایه داری باشد. شناخت و درک بهره کشی مشترک مهم است اگر طبقه درخود تبدیل به طبقه برای خود گردد که قادر به اتحاد و همبستگی است. خود مارکس دو شیوه عمده بهره کشی سرمایه داری کارگران خارج از شکل دستمزد را تجزیه و تحلیل کرد: آن چیزی که اصطلاحاً انباشت اولیه نامیده می گردد و بازفراوری نیروی کار.

پیش از این در سال 1913، رزا لوکزامبورگ در کتاب انباشت سرمایه مطرح نموده بود که انباشت اولیه (که بهتر است به صورت انباشت اصلی ترجمه گردد) در گذشته یک رویداد ناگهانی و به یکباره نبود، بلکه روندی مستمر در سرمایه داری بود. به گفته وی، رشد سرمایه داری در گرو گسترش مداوم حوزه های غیرسرمایه داری است: انباشت چیزی فراتر از رابطه داخلی بین شاخه های اقتصاد سرمایه داری است؛ این رابطه در درجه اول رابطه ای بین سرمایه و محیط غیر سرمایه داری است. در اینجا شایان ذکر است که مباحث مربوط به انباشت اصلی تمرکز بر روی ابژه مادی مالکیت مانند میدان های نفتی تصرف شده یا آب، مواد معدنی یا زمین های خصوصی شده است.

انباشت به واسطه سرقت

بااین وجود اصلی ترین و مهمترین انباشت-که بعضاً انباشت ناشی از سلب مالکیت یا انباشت بواسطه سرقت نامیده می گردد- همزمان هم مواد اولیه و هم نیروی کار را تصاحب نموده و به خود اختصاص می دهد. وقتی زیرساخت هایی چون راه آهن، کالاهای فراوریشده مانند کشتی، ابزار، ساختمان، مزارع و اراضی پاکسازی و بهسازی شده، محصولات، فلزات استخراج شده و غیره غارت گردد، نیروی کار مورد استفاده برای اصلاح و نگهداری این منابع نیز به تصرف درمی آید. شکل دیگر سلب مالکیت کار سرمایه داری برده داری است که می تواند به عنوان شکلی از انباشت اصلی یعنی دزدی مستقیم از نیروی کار انسان درک گردد. مسألۀ احتیاج اساسی سرمایه داری به برده داری حداقل در اوایل سال 1944 توسط اریک ویلیامز مطرح شد، گرچه در آن موقع وی تصور می کرد که برده داری شکل گذشته کارگری است. با اینحال کارگران محبوس در کارخانه ها، ترافیک دنیای زنان برای کار اجباری جنسی، توقیف گذرنامه خدمتکاران خانگی و بچه هایی که برای کار در مزارع کاکائو نگه داشته می شدند نشان می دهد که کارِغیرِآزاد، یادگار پیشاسرمایه داری نیست و همچنان ادامه دارد.

علاوه بر انباشت اصلی، مارکس به مطالعه نقش بازفراوری نیروی کار در سرمایه داری پرداخت: کار پرداخت نشده بازفراوری نیروی کار است به وسیله به دنیاآوردن و عظیم کردن بچه ها، تغذیه کردن آن ها، لباس، مسکن و مراقبت از آن ها تا تبدیل به کارگران بالغ شوند. با این حال، مارکسیسم ارتدوکس تمایل دارد مرز مشخصی بین کار فراوریی و بازفراوری نیرویِ کار بکشد، و نشان می دهند این امر برای عملکرد و توسعۀ سرمایه داری ضروری است، اما از نظر اقتصادی ارزش اضافی برای سرمایه فراوری نمی نماید. از دهه 1970، فمینیست های مارکسیست و جنبش هایی چون کمپین دستمزد کارهای خانگی با این اجماع مخالفت کردند با این استدلال که مزد کار خانگی زنان پرداخت نمی گردد اما با این وجود کار آن ها، فراوری کالا است، در واقع، مهمترین کالای موجود - نیروی کار - را ایجاد و پایدار نگه داشته است.

عمل فراوری مثل زنان در واقع بنیادی برای بهره کشی سرمایه دارانه و فعالیتی به شدت فراوریی بود. بااین وجود کارِ زنان به عنوان کار بطور زیادی نامرئی بوده و هست، در عوض به مثابه کار عاشقانه ای تعریف شد که طبیعی اتفاق می افتد و به حوزه خصوصی تعلق دارد نه حوزه اقتصادی. همانطور که ماریا میز در کتاب پدرسالاری و انباشت در مقیاس دنیای، تحت نظام سرمایه داری بدان اشاره می نماید با ایجاد دسته بندی زن خانه دار، کار زنان منبع طبیعی بود که مانند آب و هوا به راحتی در دسترس است.

اگر زنان به حساب بیایند

مریلین وارینگ در کتاب تأثیرگذار خود در سال 1988 اگر زنان به حساب بیایند انتقاد فمینیستی خود از مقیاس های متعارف اقتصادی را برای مخاطبان گسترده تر مطرح و اینگونه استدلال کرد که از حمل آب گرفته تا مراقبت از سالخوردگان، ارزش کار زنان با معیارهای حقوق و دستمزد، سود و بهره وری محاسبه نمی گردد. کارِ وارینگ از ابداع شیوه های نوین آماری جدید در مقیاس ملی و بین المللی که سعی در ارزیابی ساعات و ارزش بازارِ کار خانگی، مراقبت از بچه ها و سایر اشکال زنانه کار بدونِ مزد که توسط همسران، دختران و مادران انجام می گردد، الهام گرفت. با این حال، وارینگ در مقدمه پیچیدۀ چاپ دوم کتابش (تحت عنوان محاسبه برای هیچ در بعضی از نسخه های بعدی)، به دو وجهی بودن این کوشش ها در یک گزارش اقتصادی از کار بدون مزد زنان، اشاره نمود.

وی ضمن بحث درباره اهمیت نظری و عملی شناخت دامنه و حجم کار بدون مزد در اقتصاد، خطرات ضمیمه کردن ارزش عددی به کار زنان را که دارای ابعاد کیفی، اخلاقی و عاطفی قوی است، روشن می نماید: او می پرسد: هزینه قابل مشاهده بودن در سیستم ارزش پاتولوژیک کاملاً ناخوشایند چیست؟. آیا ما می خواهیم همه زندگی در یک مدل اقتصادی کالایی گردد؟ وارینگ اینگونه بیان می نماید آیا به رسمیت شناختن بهره کشی مشترک سرمایه داری می تواند زمینه سیاسی و استراتژیک مشترکی را بین زنان خانه دار و سایر بخش های استثمارشده جمعیت فراهم کند.

درحالی که کار بر روی بهره کشی سرمایه داری از کار بدون مزد زنان در دهه های اخیر رونق یافته، مواردی از این انتقاد را می توان خیلی پیشترها یافت، به عنوان مثال در مقاله ای از مارکسیست آمریکایی مری اینمان با عنوان نقش زن خانه دار در فراوری اجتماعی که در سال 1940 منتشر شده است. وی پیش از این مشاهده نموده کار زنی که برای شوهرش آشپزی می نماید که در کارخانه فایرستون در ساتگیت کالیفورنیا لاستیک می سازد اساساً به اندازه کار آشپزها و پیشخدمت های کافه هایی که کارگران فایرستون آنجا غذا می خورند بخشی از فرایندفراوری لاستیک اتومبیل است و کار این زنان به اندازه مردانشان به آن لاستیک ها گره خورده است.

این آنالیز مقطعی نشان می دهد که در طول قرن گذشته، جریانات مختلف مارکسیسم به وسیله انباشت اصلی، برده داری و کارهای خانه به عنوان کار، بر نقش کارگران بدون مزد در ایجاد سود سرمایه داری متمرکز شده اند. با این حال، اغلب مارکسیست ها هنوز کارِ مزدی را در مرکز تجزیه و تحلیل بهره کشی سرمایه داری خود قرار دادند، به استثنای سایر اشکال کار. بعضی از مارکسیست ها حتی از گسترش روابط مزدی در اقتصادی که کار بدون مزد غالباً نشانگر ورود سرمایه داری واقعی است- که خود آن را مرحله ای مخل اما ضروری در حرکت به سمت سوسیالیسم می دانند، استقبال کردند. در دوران کنونی دنیای سازی نئولیبرالی، انباشت اولیه، برده داری و کار خانگی به جای جایگزینی با کار مزدی ادامه و حتی گسترش یافته اند.

و امروزه شاهد این هستیم حتی اشکال بیشتری از بهره کشی سرمایه دارانه غیر مزدی و گاه حتی فراپولی ایجاد شده است. شاید بتوان ادعا کرد که بهره کشی بیشتر به وسیله این مکانیزم های مختلف اتفاق می افتد تا در قلمرو متعارف دستمزد و حقوق. در حالی که نظریه های فوق الذکر پیشرفت های چشمگیری داشته اند، مارکسیسم به عنوان یک کلیت هنوز به طور کامل درمورد مشغله اش در خصوص دستمزد آنالیز انجام نداده است.

آنچه در زیر می آید کوششی است برای برشمردن بعضی از مسیرهای استخراج مازاد سرمایه داری نه تنها فرای شکل دستمزد، بلکه فرای انباشت اولیه، برده داری و کار خانگی. و این استدلال که اشکال دیگر بهره کشی ذاتی و اساسی نظام سرمایه داری هستند. می توانیم برای راحت ترشدن کار، اشکال بهره کشی سرمایه داری را ورای دستمزد به چند دسته تقسیم کنیم. اول کارِ مزدی خود در حال سازماندهی مجدد است بطوریکه ادعا می گردد بیشترِ آن چیزی که از کارگر خواسته می گردد اصلاً کار نیست و بنابراین دستمزدی به آن تعلق نمی گیرد یعنی حقوق کارگران کمتر و کمتر از زمانِ کارِ ضروری است. برای مثال، بطورفزاینده ای از کارگران روزمزد انتظار می رود زمان انتظار / کشیک پرداخت نشده را ثبت نمایند.

کارمندان استارباکس باید برای تغییر مداوم وظایف شیفتی که روزانه در برنامه های آنها ظاهر و ناپدید می شوند، در دسترس باشند. به همین ترتیب، کارمندان رستوران باید همه کارها را پیش از آغاز ساعت کاری رستوران انجام داده و بعد از خاتمه ساعت کاری رستوران همه جا را تمیز نمایند، پرستاران خانگی تمام کارهای خانه را تا شب انجام می دهند و کارگران یقه سفید ایمیل های خود را عصر، آخرهفته ها و حتی در مسافرت هم چک می نمایند. اگرچه این کارگران دستمزد گرفته اند، اما این دستمزد بخشی از کار آن هاست. (دستمزد بخش زیادی از کار این افراد داده نمی گردد.)

همچنین سایر اشکال آشنای بهره کشی کار که کاملاً خارج از مدل رسمی دستمزد است در حال گسترش است. مدت زمان طولانی است که در جنوب دنیای انواع کارهای پیمانی و مقطعی شناخته شده و در شمال (دنیا) حضور روبه رشدی دارند. اینها شامل نیروی کار اسمی یا بدون حقوق است مانند کارآموزی یا نیروی کار زندان و کارگرانی با برچسب پیمانکار مستقل اگر کار آنها جزو مشاغل پست باشد یا آزادکاران و مشاوران که در مقیاس اقتصادی کمی بالاترند، از اساتید یاریی یا رانندگان اوبر گرفته تا کارگران TaskRabbit * و روزمرد تا ویراستاران ارباب خود و سگ گردان ها. در حالی که انباشت اصلی اصطلاحی آکادمیک است، خود این پدیده علیرغم فقدان شکل دستمزد به عنوان نوعی سودجویی سرمایه داری شناخته می گردد.

به عنوان مثال، دخل و تصرف منابع طبیعی هرگز متوقف نشده است، مانند دامنه برجسته ای که توسط شرکت های ساخت لوله در ایالات متحده بکار انداخته شد، یا تجاوز به اراضی بومی برای استخراج مواد معدنی و سایر مصارف بخشی از خصوصی سازی گسترده تر منابع مشترک بود. اما انباشت اولیه نیز اشکال جدیدی به خود گرفته است، مانند مصادره دارایی های مدنی در ایالات متحده که در مجموع طبق گزارش واشنگتن پست و آنچه قرار است تحت وزارت دادگستری ترامپ احیا گردد، بیش از 5 میلیارد دلار در سال 2014 بود. یارانه ها، مزایای اقتصادیاتی و یاری های اقتصادی به شرکت های عظیم و بنگاه های اقتصادی که به وضوح سود قابل توجه و مداوم را فراهم می نمایند، می توانند به عنوان انباشت اولیه، توزیع مجدد پول عمومی به طبقه سرمایه دار بدون حتی یک اشاره به عموم مردم طبقه بندی شوند.

عصر بیش از حد عظیم برای شکست خوردن کاملاً روشن ساخته این انتقال ارزش ها بادآورده نیستند، بلکه ذاتی هر ساختار انباشت سرمایه معاصر هستند. مجموعه گیج نماینده و روبه گسترش ابزارهای اقتصادی و پولی که برای تخلیه وجه نقد از خانوارها استفاده می گردد، اشکال دیگری از بهره کشی است. وام های مسکن کمرشکن و بدهی های رو به افزایش شرکت های کارت اعتباری و شرکت های وام دانشجویی به افزایش شیوع این شیوه بهره کشی اشاره دارد. برای بسیاری از کارگران اقتصادی سازی انتزاعی نیست بلکه درعوض واقعیتی روزمره است، ابزاری مهیا برای تخصیص ارزش که از یک دست گرفته می گردد و با دست دیگر با افزایش حجم بدهی، سود و کارمزد بازپرداخت می گردد. درست همانطور که اشکال بهره کشی انباشت اولیه و کار مقطعی در شمال و جنوب دنیای مشترک است، اقتصادی سازی به عنوان نوعی خونریزی کارگران در سراسر دنیا غالب است. بدهی بین المللی - از جمله پرداخت سود متضرر آن، قوانین بودجه و محدودیت های پولی - یکی از ابزارهای آشکار استفاده اقتصادی برای استخراج ارزش از کارگران در جنوب دنیای است.

سیستم دنیای مبادله نابرابر که اول بار در دهه 1960 توسط امانوئل آرگیری اقتصاددان مطرح شد، درست است که امروزه کمتر مورد بحث واقع می گردد اما همچنان مهم است. موضوع بسیاری از نظریه پردازی ها و بحث ها این است، مبادله نابرابر ممکن است به عنوان پدیده ای خلاصه گردد که در آن شرایط تجارت بین المللی و روابط ارزی به ارزش (یا بی ارزشی) نیروی کار تمایل یافته به گونه ای که سود را به سرمایه داران شمال دنیا منتقل کند. هر توریستی که به جنوب دنیای رفته باشد به ارزش یک جانبه دلار آمریکا یا یورو در برابر ارزهای مستعمرات و مستعمرات جدید پی برده و تبادل نابرابر را از نزدیک تجربه نموده است. هنوز اشکال دیگر کار بهره کشانه کمتر به عنوان کار یا حتی به عنوان مکانیزم بهره کشی ظاهر می گردد.

از نظر مارکس دستمزد لازم اجتماعی، مقدار پولی بود که کارگران برای بقا و فراوری مثل خود در شرایط اجتماعی عمومی بدان احتیاج داشتند. کار بدون مزد زنان و سایر کارگران معیشتی به وسیله فراوری ارزش استفاده ضروری بدون هیچ هزینه ای برای سرمایه در خدمت کاهش دستمزد ضروری است. هنگامی که زنان وعده های غذایی را به صورت رایگان می پزند یا بچه ها را در خانه تربیت می نمایند به جای اینکه آنها را به مراکز مراقبت های روزانه بفرستند یا از اعضای بیمار خانه مراقبت می نمایند - همه به عنوان کارگران عشق بدون مزد هستند- که آن ها یارانه های اقتصادی مستقیم برای دستمزد لازم اجتماعی را فراهم می نمایند. اگر کارگران مجبور بودند هزینه همۀ این خدمات را بپردازند، احتیاج بود که حقوق شان خیلی بالاتر باشد. به همین ترتیب اگر زنان و دیگر اهالی خانه در آشپزخانه، باغ ها یا مزارع غذا پرورش دهند یا خانه ها را تعمیر نموده و لباس هایشان را خودشان درست نمایند، همان کاری که آن ها اغلب در جنوب دنیای انجام می دهند، این یاری هزینه با تغییرات در استانداردهای و شرایط زندگی امکان پرداخت دستمزد پایین تر و در نتیجه سود بیشتر را فراهم می نماید.

برای استفاده از صورتبندی ماریا مِیِس، این کار نادیده گرفته شده نمایانگر حجم کوه یخ شناور روی آب است که کار رسمی اجرا شده تنها نوک آن را تشکیل می دهد. شکل دیگری از بهره کشی بدون دستمزد اغلب کار سایه نامیده می گردد - چیزی که همه ما درگیرش هستیم و اغلب از آن نفرت داریم اما معمولاً آن را کار یا حتی ابزاری برای بهره کشی نمی دانیم. اصطلاح کار سایه که توسط ایوان ایلیچ ساخته و پرداخته شد شامل کار بدون مزدی است که توسط بنگاه های سرمایه داری ایجاد شده و به خودی خود غیرمولد است و هدفی جز سودرسانی به بنگاه های اقتصادی بصورت رایگان ندارد - ایجادکردن نوعی سایه خارج از اقتصاد.

مثال های که شامل فعالیت های کاملاً نویی می گردد که هنوز توجه ما را به خود جلب می نماید مانند سروکله زدن تلفنی در میان درختان برای بحث با مؤسسات بیمه سلامت یا نصب و به روزرسانی بی خاتمه سیستم های رایانه ای. اشکال قدیمی تر کار سایه که اکنون آن را مسلم می دانیم شامل زمانی است که صرف پرداخت قبوض یا آنالیز حساب های بانکی می گردد. به طور خلاصه، بهره کشی نیروی کار نظام سرمایه داری در خارج و فراتر از شکل دستمزد برای سال ها به خوبی ثبت شده است. بااین حال، بسیاری از مارکسیست ها همچنان بر روی دستمزد به عنوان تجسم یگانه بهره کشی سرمایه داری تمرکز می نمایند. درک مارکسیستی گسترش یافته از بهره کشی سرمایه داری مدتهاست که به خاتمه رسیده است.

این تنها یک پرسش آکادمیک نیست، بلکه مسئله ای با پیامدهای عمیق برای جنبش ها و سازمان های ضد سرمایه داری در سراسر دنیا است. قرن ها پیش، تبدیل شدن به یک کارگر مزدبگیر یعنی متحمل افت شدید جایگاهی شدن، شرایطی که کارگران هنگام پیوستن به کار خود-تأمینی و خود-سازمانده و مبتنی بر امرار معاش، با آن مبارزه می کردند. هرچه انباشت اولیه پیش رفت، ابزار تأمین معاش و ابزار فراوری خصوصی شد و دسترسی به ابزار فراوری به غیر از سرمایه داران از دسترس همه خارج شد. در این مرحله، کارِ مزدی به آهستگی به موقعیت امتیاز نسبی میان طبقه کارگر رسید و دسترسی به دستمزد تبدیل به دسترسی به قدرت بیشتر نسبت به آن چیزی شد که در اختیار دیگر کارگران بود. هنگامی که کارگری دستمزد می گرفت، او (از ضمیر مذکر استفاده کردیم چرا که معمولاً کارگران مرد بودند) و حداقل کار کارگر مرد مورد تأیید قرار می گرفت و شرایط تعامل با رؤسا قابل درک، قابل ترسیم و محل مناقشه بود.

بهره کشی از حاشیه نشین ها

در همین حال، کارگرانی که تحت دیگر شرایط و غیرمزدی کار می کردند، در گروه عقب مانده اقتصادی طبقه بندی و بعضاً به عنوان حتی بیکار (کار نکردن) تعریف شدند. مثال های آشنای تاریخی شامل کشاورزان مستأجری که نوعی استمرار فئودال بود و خلق بورژوازی زن خانه دار. حتی وقتی موقعیت پایین آنها در سلسله مراتب سرمایه داری تصدیق شد، کارگران بدون مزد به جای استفاده از واژه بهره کشی با واژه های حاشیه نشین یا در بهترین حالت مظلوم شناخته شدند. در حقیقت جدا از موقعیت پیرامونی در سرمایه داری، کارِ کارگرانِ بدون مزد هم برای فراوری و هم حفظ سود سرمایه داری نقش اساسی دارد.

شیفتگی نسبت به کار مزدی و درک همبسته که اقتصادهای مدرن نمی توانند اثرفرضی و غیر اقتصادی ستم بر زنان یا صاحبان سهام را شرح دهد، ممکن است تاحدی شرح دهد چرا بسیاری از جوامع سیاست هویتی را به جای همبستگی اقتصادی، به عنوان بهترین راه خود جهت پیشرفت عمومی درنظر می گیرند. دستیابی بعضی از کارگران به مزد درحالی که واقعیت زحمت دیگران را پنهان می نماید، پتانسیل وحدت در بین طبقات مختلف کارگری را شکسته است. از دستمزد برای تقسیم ما استفاده شده است.

سرمایه داری هر روز چنگال پیشرفت و توسعه اش را به ما نشان می دهد چرا که سرمایه داری بخش های بیشتری از زندگی و تجربه شخصی را مورد حمله و کالایی شدن قرار می دهد.

در عین حال، با افزایش قراردادهای موقت، کار مقطعی، مشاغل غیررسمی و سایر اشکال اشتغال، تعداد کارگران با دستمزد متعارف در حال کاهش است. اصرار بر کارِ مزدی به عنوان مشخصه اصلی کار در نظام سرمایه داری نمی تواند معنای این سناریو باشد، اکنون باید روشن باشد که حوزه سرمایه داری بسیار فراتر از حوزه کار مزدبگیر شده است. از دیرباز دیدگاه مارکسیست ارتدوکس این بود که کارگران در محل کار صنعتی با تجربه بهره کشی مشترک در کار فراوریی مشترک کوشش می نمایند همبستگی و آگاهی طبقاتی را پرورش دهند. سرمایه داران همواره برنامه های دیگری داشته اند. با حمله نئولیبرالی به اتحادیه ها، حمایت های کارگری و دولت رفاه، استراتژی های جدید سرمایه داری برای گسترش بیشتر قلمرو موجود کار بدون دستمزد ظهور نموده است.

طبقه کارگر -کار مزدی و بدون مزد- جهت شناخت شرایط مشترک شان، باید این فرض را که دستمزد نمایانگر کلیت روابطِ کار سرمایه داری است، رد نمایند. کارگران از هر نوع باید بر واقعیت اساسی استخراج نیروی مازاد خود تمرکز نمایند، خواه این کار با دستمزد، نرخ کار مقطعی، شیفت های پرداخت نشده ای که فرد در انتظار فراخوانی است (آنکال است)، پرداخت سود ربا، کار معیشتی یا کار مراقبتی بدون حقوق پوشانده شده باشد. تنوع مداوم در حال تکثیر اشکال کار جدید، درماندگی مؤثری را از وظیفه ایجاد وحدت ثابت نموده است. وظیفه روشنفکران این است که به کشف روابط پنهان در میان شیوه های به ظاهر متفاوت بهره کشی یاری نمایند. علاوه بر این، ما به تاریخ طولانی و غنی مبارزات کارگران تحت رژیم های مختلف کاری سرمایه داری و یافتن و ایجاد مدل ها و امکانات جدید، هم برای مقاومت و هم برای ایجاد اقتصاد مستقل و مبتنی بر کارگر، مجهز هستیم.

همزمان با عقب نشینی سرمایه داری از شکل دستمزد در قرن بیست ویکم، زمان آن فرارسیده است که فهم مان از بهره کشی سرمایه داری را توسعه دهیم تا هم اشکال استخراج چند صد ساله و هم آن هایی را که به تازگی اختراع شده یا به کارگرفته شده اند، بکار بگیریم: شرایط پیمانکار، کارآموز یا مشاور مستقل یعنی کار سایه ای از مسافرت های طولانی مدت و سازوکارهای اقتصادی انگلی. زمان آن فرا رسیده که این نقاط را درمیان بسیاری از روش های تصاحب مازاد بهم متصل کنیم و آغاز به ساختن بنیادی فکری برای جنبش دوباره و متحد طبقه کارگر کنیم، قبل از اینکه خیلی دیر گردد.

پی نوشت

* TaskRabbit یک بازار آنلاین و سیار آمریکایی است که کارگران آزاد را با تقاضای محلی مطابقت داده و به مشتریان اجازه می دهد تا در کارهای روزمره از جمله تمیز کردن، جابجایی، تحویل و کارهای یدی، یاری فوری پیدا نمایند.