مقاله: گزارشگر های فوتبال ایران و نقاط قوت و ضعفشان
به گزارش مرجع مقالات، فردوسی پور بیننده را وارد گزارش می کند و مثلا به جای گفتن خطا به نظر می رسید او را خطاب قرار می دهد: خطا نبود؟ مشخصه مهم دیگر گزارش های او اصطلاحات منحصربه فردی است که برخی از آن ها وارد ادبیات گفتاری شده اند: چه می کنه این بازیکن؟ چقدر خوبیم ما، جونم بیرانوند و ... دیگر ویژگی فردوسی پور پایبند نبودن به کلمات کلیشه ای در گزارش هاست و موقع به ثمر رسیدن گل ها سعی می کند از اصطلاحات رایج مثل توی دروازه استفاده نکند. امتیاز بزرگ دیگر او تلفظ صحیح اسم بازیکن ها است. فردوسی پور در اجرا هم با دوربین راحت است. از تپق نمی ترسد و با شوخی و خنده اتفاقات را مدیریت می کند.
حرفی کلیشه ای است که گزارشگران همپای اتفاقات مهیج و دراماتیک فوتبال می توانند لذت تماشا را دو چندان کنند. گوش مان به اندازه چشم مان حساس است و اگر جمله ای ناقص، گاف و یا حرف های عجیب و غریب بشنویم، حظ مان از دیدن مسابقه کم و کم می گردد. در مسابقات مهم این حساسیت ها چند برابر است و البته گزارشگران به این مسئله واقف هستند. برای تکمیل گزارش اصلی که به عیار گزارشگران اختصاص دارد، سراغ عملکرد 8 نفر از آن ها رفته ایم. برای تحلیل عملکرد آن ها یکی از بازی های مهم شان انتخاب شده است. تمرکز بر لحظه هایی است که گل به ثمر رسیده و عین جمله های شان آورده شده. هدف این است تا مشخص گردد در مهم ترین لحظه بازی چه جمله ای به زبان آورده اند. برخی از کلیشه توی دروازه بهره می برند و برخی سراغ نوآوری رفته اند. به اقتضای اهمیت برخی بازی ها، تحلیل عملکرد چند گزارشگر را متناسب با شرایط بازی نوشته ایم. با این حال آنچه مشترک است، بررسی واکنش هر کدام در لحظه ای است که توپ وارد دروازه شده. رکورد نوآوری در اختیار عادل فردوسی پور است که در بزنگاه های مختلف تکیه کلام هایش ورد زبان ها شده.
منبع مقاله: گزارشگر های فوتبال ایران و نقاط قوت و ضعفشان